ساخت مجموعه‌آثار افلاطون

به نام خدا

متن زیر با گوگل‌ترانسلیت و با کمترین ویرایش نشر می‌شود:

The Making of the Platonic Corpus

Edited by Olga Alieva with Debra Nails and Harold Tarrant

2023 by Brill Schöningh

Table of Contents

Acknowledgments . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . vii

List of Tables and Illustrations . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ix

Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . xi

1. Afterthoughts on “School Accumulation” in Plato’s Academy . . . . 1

Holger Thesleff

2. Dialoguing with Plato: Allusions, Borrowings and Exegesis in Platonic Spuria . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Marco Donato

3. Back to Teichmüller: Literary Feuds and the Author’s Voice in Plato’s Dialogues . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _37

David J. Murphy

4. Materials and Method . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _63

Debra Nails

5. Some Reflections on the Nature of an Academic Edition of the Platonic Corpus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _90

Tianqin Ge

6. Theory of Revision Revisited, With a Note on the Philebus . . . . . . _104

Olga Alieva

7. Traditional and Computational Methods for Recognizing Revisions in the Works of Plato . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _126

Harold Tarrant

8. Crantor of Soli as an Early Witness to a Revision of the Timaeus? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _152

Kilian Fleischer

9. Reading the Platonic Corpus in the Late Hellenistic Period: Antiochus and Alcibiades 1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 166

Georgia Tsouni

10. Aristotle as a Source and Critic of Plato’s Philosophy . . . . . . . . . . . . _183

George Karamanolis

11. Comparing Corpora, Rethinking Authenticity: Why Are Platonic Letters “Platonic”? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _203

Filippo Forcignanò, Stefano Martinelli Tempesta

Bibliography . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _222

Index of Plato’s Works . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _251

Index of Ancient Names . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _255

Index of Modern Names . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . _258

فهرست مطالب

قدردانی‌ها

فهرست جداول و تصاویر

معرفی

1. افکار بعدی درباره «انباشت مدرسه» در آکادمی افلاطون

هولگر تسلف

2. گفتگو با افلاطون: اشارات، وام‌گیری‌ها و تفسیرها در اسپوریای افلاطونی

مارکو دوناتو

3. بازگشت به Teichmüller: دشمنی‌های ادبی و صدای نویسنده در گفتگوهای افلاطون

دیوید جی مورفی

4. مواد و روش

ناخن دبرا

5. برخی از تأملات در مورد ماهیت یک نسخه آکادمیک از مجموعه افلاطونی

تیانقین جی

6. تئوری بازبینی مجدد، با یادداشتی در مورد فیلبوس

اولگا آلیوا

7. روشهای سنتی و محاسباتی برای تشخیص تجدید نظرها در آثار افلاطون

هارولد تارانت

8. کرانتور سولی به عنوان یک شاهد اولیه برای تجدید نظر در تیمائوس؟

کیلیان فلیشر

9. خواندن مجموعه افلاطونی در اواخر دوره هلنیستی: آنتیوخوس و آلکیبیادس 1

جورجیا تسونی

10. ارسطو به عنوان منبع و منتقد فلسفه افلاطون

جورج کارامانولیس

11. مقایسه Corpora، بازاندیشی در اصالت: چرا حروف افلاطونی "افلاطونی" هستند؟

فیلیپو فورسیگنانو، استفانو مارتینلی تمپستا

کتابشناسی - فهرست کتب

فهرست آثار افلاطون

فهرست نام‌های باستانی

فهرست نام‌های امروزی

The Platonic corpus is a collection of works written under Plato’s name. It includes thirty-six texts (dialogues, and thirteen letters considered as one text), arranged into nine tetralogies (groups of four). While it may have earlier roots, this arrangement is most securely connected with Thrasyllus, the court intellectual of the emperor Tiberius, almost four hundred years after Plato’s death, but also with Dercyllides from approximately the same period. Prior to this, a partial arrangement of fourteen dialogues and an unknown number of letters was made by Aristophanes of Byzantium, and other partial arrangements are also known to have existed.

An appendix of fluctuating composition was added, whether by Thrasyllus or someone later. It now includes the Definitions and works of doubtful authorship (De Iusto, De Virtute, Demodocus [in fact four brief dialogues], Sisyphus, Eryxias, and Axiochus—and the Halcyon in some manuscripts); but Diogenes Laertius knew of some additional titles, and does not include De Iusto and De Virtute under their present titles. Diogenes also knew nine of thirty-one epigrams ascribed to Plato in the Greek Anthology and elsewhere, but none of the epigrams made their way into the corpus, although some were quoted by such Platonists as Apuleius, Olympiodorus, and the author of the Prolegomena philosophiae Platonicae.

Except for the appendix, the corpus has come down to us from antiquity in its ancient form. The best Byzantine manuscripts, with rare exceptions (Burnet’s W2), present the dialogues in the same tetralogical order. The tetralogies and the appendix were first published by Henri Estienne (Stephanus) in 1578, dropping the Halcyon; and modern editions, among them in the Oxford Classical Texts series (OCT), keep both the arrangement of the manuscripts and the pagination of the edition princeps.

Except for minor textual amendments, the Platonic corpus has changed surprisingly little over the last two thousand years.

مجموعه افلاطونی مجموعه‌ای از آثاری است که به نام افلاطون نوشته شده است. این شامل سی و شش متن (گفتگوها و سیزده حرف در نظر گرفته شده به عنوان یک متن) است که در نه تترالوژی (گروه‌های چهارتایی) مرتب شده اند. اگرچه ممکن است ریشه‌های اولیه‌ای داشته باشد، اما این ترتیب با تراسیلوس، روشنفکر دربار امپراطور تیبریوس، تقریباً چهارصد سال پس از مرگ افلاطون، و همچنین با درسیلیدس تقریباً در همان دوره، به طور مطمئن‌تر مرتبط است. پیش از این، تنظیم جزئی از چهارده گفتگو و تعداد نامعلومی از نامه توسط آریستوفان بیزانسی ساخته شده بود و ترتیبات جزئی دیگری نیز وجود داشته است.

ضمیمه‌ای از ترکیب نوسانی اضافه شد، چه توسط تراسیلوس یا کسی بعدا. اکنون شامل تعاریف و آثار تألیف مشکوک می‌شود (De Iusto، De Virtute، Demodocus [در واقع چهار گفتگوی کوتاه]، سیزیف، Eryxias، و Axiochus – و هالکیون در برخی از نسخه‌های خطی). اما Diogenes Laertius برخی از عناوین اضافی را می‌شناخت و De Iusto و De Virtute را تحت عناوین کنونی آنها قرار نمی‌دهد. دیوژن همچنین 9 مورد از سی و یک اپیگرام (پینگاشت) منسوب به افلاطون در گلچین یونانی و جاهای دیگر را می‌شناخت، اما هیچ‌کدام از اپیگرام‌ها به مجموعه راه پیدا نکردند، اگرچه برخی از آنها توسط افلاطونیانی مانند آپولیوس، المپیودوروس، و نویسنده Prolegomena philosophiae Platonicae نقل شده است.

به جز آپاندیس، پیکره به شکل باستانی خود از دوران باستان به ما رسیده است. بهترین نسخه‌های خطی بیزانس، به استثنای موارد نادر (Burnet’s W2)، دیالوگ‌ها را به همان ترتیب چهارتایی ارائه می‌کنند. تترالوژی‌ها و ضمیمه‌ها برای اولین بار توسط هانری استین (استفانوس) در سال 1578 منتشر شد و هالکیون را کنار گذاشت. و نسخه‌های مدرن، از جمله در مجموعه متون کلاسیک آکسفورد (OCT)، هم ترتیب نسخه‌های خطی و هم صفحه‌بندی نسخه‌های اصلی را حفظ می‌کنند.

The corpus is believed to contain all the philosophical works that Plato wrote, but it also includes some texts written by other members of the school, and it is fairly certain that not all of these texts were written in Plato’s own lifetime. The production of dialogues under Plato’s name in the Academy continued more or less till the end of the Hellenistic epoch. It was not until Sulla’s army took Athens, and the Academy ceased to exist as an educational institution, that this production stopped. For those who presented themselves as Platonists, now scattered all over the Mediterranean, the corpus, as an authoritative expression of Plato’s thought, became the main source of Plato’s philosophy. One was free to select what was relevant within the corpus (thus, Iamblichus’ canon included only twelve dialogues), and to interpret it at one’s will, but no new material was added, and the editorial creativity had now become confined to the occasional proposal of new readings and, more frequently, the choice between two or more existing readings.

اعتقاد بر این است که مجموعه شامل تمام آثار فلسفی است که افلاطون نوشته است، اما همچنین شامل برخی از متون نوشته شده توسط سایر اعضای مکتب است، و کاملاً مطمئن است که همه این متون در زمان زندگی خود افلاطون نوشته نشده اند. تولید دیالوگ‌هایی به نام افلاطون در فرهنگستان کم و بیش تا پایان دوره هلنیستی ادامه یافت. تا زمانی که ارتش سولا آتن را گرفت و آکادمی به عنوان یک مؤسسه آموزشی دیگر وجود نداشت، این تولید متوقف شد. برای کسانی که خود را افلاطونی گرا معرفی می‌کردند و اکنون در سرتاسر دریای مدیترانه پراکنده شده اند، این مجموعه به عنوان بیانی معتبر از اندیشه افلاطون، منبع اصلی فلسفه افلاطون شد. شخص آزاد بود آنچه را که در مجموعه مرتبط است انتخاب کند (بنابراین، قانون ایامبلیخوس فقط شامل دوازده دیالوگ بود)، و آن را به میل خود تفسیر کند، اما هیچ مطلب جدیدی اضافه نشد، و خلاقیت ویراستاری اکنون به پیشنهادهای گاه و بیگاه محدود شده بود. خوانش‌های جدید و اغلب، انتخاب بین دو یا چند قرائت موجود.

But even if the Platonic corpus as we know it were firm as a mountain, we could still try reading the rock records to unravel the complex history of events that led to its formation. In this volume, we want to explore the Platonic corpus in the making, that is to discover, behind the static and systematic variety of its layers, a living whole in its dynamic and complex development. To be more specific, we are interested in two major sets of questions. The first concerns the individual components of the corpus, the institutional and the philosophical context of their emergence, and the questions of authorship and revision. The second has to do with the corpus as a whole, i.e. with the progressive organization of the dialogues into a recognised body of work, including both ancient and modern editions and classifications, as well as the formation and transformations of the canon.

اما حتی اگر پیکره افلاطونی آنطور که ما می‌شناسیم مانند یک کوه محکم بود، باز هم می‌توانستیم با خواندن سوابق صخره‌ای تلاش کنیم تا تاریخ پیچیده وقایعی را که به شکل گیری آن انجامید، کشف کنیم. در این جلد، ما می‌خواهیم پیکره افلاطونی در حال ساخت را بررسی کنیم، یعنی در پس تنوع ایستا و سیستماتیک لایه‌های آن، یک کل زنده را در توسعه پویا و پیچیده آن کشف کنیم. برای دقیق تر، ما به دو مجموعه اصلی از سوالات علاقه مند هستیم. اولین مورد به اجزای منفرد پیکره، بستر نهادی و فلسفی پیدایش آنها و مسائل تألیف و بازنگری مربوط می‌شود. دومی به کل مجموعه مربوط می‌شود، یعنی با سازمان دهی پیش رونده گفتگوها به مجموعه‌ای شناخته شده از کار، شامل نسخه‌ها و طبقه بندی‌های قدیمی و مدرن، و همچنین شکل گیری و دگرگونی‌های کانون.

In practice, though, it is impossible to draw a clear line between these two aspects, and Holger Thesleff’s “Aftherthoughts on ‘School Accumulation’ in Plato’s Academy” shows how intricately connected are our views on the corpus as a whole and on its specific parts. In a critical evaluation of his own work (spanning over fifty years, 1967–2017 in our Bibliography), Thesleff admits that the prefix “pseudo-”, once used in connection with texts like Hippias Major, presupposes a clear-cut distinction between the Platonic and non-Platonic material in our corpus and ignores the specifics of “school accumulation”, which implied imitation rather than deception. Between the spurious dialogues at the “peripheral end”, such as Eryxias or Axiochus, and the real Platonic core, there is a group of dubia (Theages, Alcibiades 2, et al.), for which the prefix “pseudo-” sounds too categorical, for here “a Platonic basis and an Academic environment” are at least arguable. Even closer to the core is a group of “semiauthentic” dialogues, based on Plato’s own texts or pieces of reasoning and “expanded by one or more other writers”. The Laws is the most prominent representative of this group, which also includes, in Thesleff’s view, the Hippias Major and Alcibiades 1.

با این حال، در عمل، ترسیم مرز روشنی بین این دو جنبه غیرممکن است، و هولگر تسلف «اندیشه‌های بعدی درباره «انباشت مدرسه» در آکادمی افلاطون» نشان می‌دهد که دیدگاه‌های ما در مورد کل مجموعه و بخش‌های خاص آن چقدر به هم مرتبط هستند. . تسلف در یک ارزیابی انتقادی از کار خود (که شامل بیش از پنجاه سال، 1967-2017 در کتاب‌شناسی ما می‌شود)، اذعان می‌کند که پیشوند «شبه-» که زمانی در ارتباط با متونی مانند هیپیاس ماژور استفاده می‌شد، مستلزم تمایز واضحی بین مطالب افلاطونی و غیرافلاطونی در مجموعه ما وجود دارد و ویژگی‌های "انباشت مدرسه" را نادیده می‌گیرد، که به جای فریب، به تقلید دلالت دارد. بین دیالوگ‌های جعلی در «انتهای پیرامونی»، مانند اریکسیاس یا آکسیوکوس، و هسته واقعی افلاطونی، گروهی از دوبیا وجود دارد (Theages, Alcibiades 2, et al.) که پیشوند «شبه-» نیز برای آنها به نظر می‌رسد. قاطعانه، زیرا در اینجا «مبنای افلاطونی و یک محیط آکادمیک» حداقل قابل بحث است. حتی نزدیک‌تر به هسته اصلی، گروهی از گفت‌وگوهای «نیمه معتبر» است که بر اساس متون یا قطعات استدلال خود افلاطون است و «توسط یک یا چند نویسنده دیگر گسترش یافته است». قوانین برجسته ترین نماینده این گروه است که از نظر تسلف، هیپیاس ماژور و آلکیبیادس 1 را نیز شامل می‌شود.

What is left must be the “genuine” Plato but, even here, “an absolute authenticity” cannot be “securely proven”, and the whole group of later dialogues, with their “baroque” style, could have been reworked by a secretary and thus also meets the criteria for “semi-authenticity”.

آنچه باقی می‌ماند باید افلاطون «اصیل» باشد، اما، حتی در اینجا، «اصالت مطلق» را نمی‌توان «به طور ایمن اثبات کرد»، و کل گروه دیالوگ‌های بعدی، با سبک «باروک» خود، می‌توانست توسط یک منشی دوباره کار شود و بنابراین معیارهای "نیمه اصالت" را نیز برآورده می‌کند.

According to Thesleff, within the group of six νοθευόμενοι, unanimously considered spurious already in antiquity and not included in the tetralogical order, some stand “far from the genuine Plato” (Eryxias, Axiochus, and Demodocus), whereas others could have been written by Plato’s “younger associates” in the Academy. He therefore brings them closer to the dubia from the tetralogies, such as the Theages and the Amatores. Marco Donato’s chapter “Dialoguing with Plato: Allusions, Borrowings and Exegesis in Platonic Spuria” considers in more detail two dialogues from the Appendix Platonica: the short dialogue On Virtue and the Sisyphus. Both build upon Plato’s Meno, but with notable reformulations and, at least since the end of the nineteenth century, this play of allusions has been interpreted as a sign of forgery, even if confirming the Academic origins of dubia and spuria. By inquiring into the practical and exegetical background of these reprises, Donato shows how production of school dialogues supported specific interpretations of Plato’s texts and could be used as a way to dialogue with the founder of the school through his writings.

به گفته تسلف، در گروه شش نفره νοθευόμενοι، که در دوران باستان به اتفاق آرا جعلی تلقی می‌شدند و در نظم چهارگانه گنجانده نشده بودند، برخی از افلاطون اصیل دور هستند (اریکسیاس، آکسیوکوس و دمودوکوس)، در حالی که دیگران می‌توانستند توسط افلاطون نوشته شده باشند. "همکاران جوان" افلاطون در فرهنگستان. از این رو او آنها را به دوبیه از تترالوژی‌ها، مانند Theages و Amatores نزدیک می‌کند. فصل مارکو دوناتو «گفتگو با افلاطون: کنایه‌ها، وام‌گیری‌ها و تفسیرها در اسپوریای افلاطونی» به تفصیل دو گفت‌وگو از ضمیمه پلاتونیکا را بررسی می‌کند: گفتگوی کوتاه درباره فضیلت و سیزیف. هر دو بر اساس منوی افلاطون ساخته شده اند، اما با اصلاحات قابل توجه و حداقل از اواخر قرن نوزدهم، این بازی اشارات به عنوان نشانه‌ای از جعل تعبیر شده است، حتی اگر منشأ آکادمیک دوبیا و اسپوریا را تأیید کند. دوناتو با بررسی پیشینه عملی و تفسیری این تکرارها نشان می‌دهد که چگونه تولید دیالوگ‌های مدرسه از تفسیرهای خاص متون افلاطون پشتیبانی می‌کند و می‌تواند به عنوان راهی برای گفت‌وگو با بنیان‌گذار مکتب از طریق نوشته‌های او استفاده شود.

While Donato’s analysis mainly focuses on interaction through dialogues within the Academic context, David Murphy’s “Back to Teichmüller: Literary Feuds and the Author’s Voice in Plato’s Dialogues” examines the dialogues of the corpus in their interaction with the outer philosophic world. The idea that Platonic dialogues may contain hints of Plato’s “literary feuds” with contemporary thinkers has been called into question by exponents of the thesis that the fictional form of the dialogues does not allow us to find views of Plato in them.

در حالی که تحلیل دوناتو عمدتاً بر تعامل از طریق گفت‌وگوهای درون بافت آکادمیک متمرکز است، دیوید مورفی «بازگشت به تیکولر: دشمنی‌های ادبی و صدای نویسنده در گفت‌وگوهای افلاطون» دیالوگ‌های پیکره را در تعاملشان با دنیای فلسفی بیرونی بررسی می‌کند. این فکر که دیالوگ‌های افلاطونی ممکن است حاوی نکاتی از «دعواهای ادبی» افلاطون با متفکران معاصر باشد، توسط طرفداران این تز که شکل داستانی دیالوگ‌ها به ما اجازه نمی‌دهد دیدگاه‌هایی از افلاطون را در آنها بیابیم، زیر سؤال رفته است.

However, readers in antiquity assumed that an author could “say” something that, in the fiction, is constructed as the speech of a character; and some occasionally reacted to Plato’s criticism in their own writings. Murphy documents most salient cases of Plato’s intellectual swordplay with Isocrates, Antisthenes, Xenophon, the Megarians, and the Cyrenaics, thus offering a look at the formation of the Platonic corpus within what we can reconstruct of the intellectual marketplace of Plato’s own time.

In fact, the necessity to address a wider audience of colleagues and potential students may have been among the reasons why Plato, unlike Socrates, decided to philosophise in written form, even if in the Phaedrus he is aware of the “snares of writing”. Thesleff takes exception to the idea that Plato wrote for an anonymous general public, thus favouring the view that “the Academy was not an open institution”, but Debra Nails in her “Materials and Method” challenges this assumption. “Plato’s Academy was publicly accessible” and attracted members from outside Attica: dialogues “were not written to be appreciated solely by initiates”. Recent papyrological research suggests that even the dramatic dialogues did not “place excessive demands on the reader”, as Thesleff once believed, and could be available to a wider public. This means that the definitive compilation of the Platonic corpus was not fully in the hands of a closed community of scholars that forbade major changes after Plato’s death; Platonic papyri, dating back to mid-third century BCE, suggest that the corpus was still far from being complete by the end of the fourth century.

در واقع، لزوم پرداختن به مخاطبان گسترده‌تری از همکاران و دانشجویان بالقوه ممکن است یکی از دلایلی باشد که افلاطون، بر خلاف سقراط، تصمیم گرفت به صورت مکتوب به فلسفه بپردازد، حتی اگر در فادروس از «دام‌های نوشتن» آگاه باشد. تسلف برای این فکر که افلاطون برای عموم مردم ناشناس نوشته است، استثنا قائل می‌شود، بنابراین از این دیدگاه حمایت می‌کند که «آکادمی یک نهاد باز نبود»، اما دبرا نیلز در «مواد و روش» خود این فرض را به چالش می‌کشد. «آکادمی افلاطون در دسترس عموم بود» و اعضایی را از خارج از آتیکا جذب کرد: دیالوگ‌ها «نوشته نشده‌اند که صرفاً توسط افراد آغازگر مورد قدردانی قرار گیرند». تحقیقات پاپیروولوژیکی اخیر نشان می‌دهد که حتی دیالوگ‌های دراماتیک آن‌طور که تسلف زمانی معتقد بود، «خواسته‌های بیش از حدی را برای خواننده ایجاد نمی‌کنند» و می‌توانند در دسترس عموم قرار گیرند. این بدان معناست که تدوین قطعی مجموعه افلاطونی به طور کامل در دست جامعه بسته‌ای از محققان نبود که تغییرات عمده را پس از مرگ افلاطون منع می‌کردند. پاپیروس‌های افلاطونی، که قدمت آن‌ها به اواسط قرن سوم پیش از میلاد برمی‌گردد، نشان می‌دهد که این مجموعه هنوز تا پایان قرن چهارم کامل نشده بود.

The nature of the Academic edition of Plato is addressed by Tianqin Ge in his “Some Reflections on the Nature of an Academic Edition of the Platonic Corpus”. Two distinct operations—that Academic editors established the definitive texts of the dialogues, or their arrangement—are possible, but the evidence is scant, and we cannot be sure that Plato’s companions busied themselves with either of these activities. The only necessary condition for the Academic edition, Ge argues, is to “determine the composition” of a collection of Plato’s texts—what today would be called the “canon”. The minimum an editor of a philosophical corpus needs to do is to “distinguish the works that contain an author’s proper ideas from the works that do not”. Such an undertaking is not limited to the investigation of authorship; as a matter of fact, it would have been of little bearing who did the writing if a doctrine in a given text was considered genuinely Platonic. This way, some dialogues we now deem spurious found their way into the corpus.

ماهیت نسخه آکادمیک افلاطون توسط Tianqin Ge در «برخی تأملاتی در مورد ماهیت نسخه آکادمیک مجموعه افلاطونی» مورد توجه قرار گرفته است. دو عملیات متمایز - که ویراستاران آکادمیک متون قطعی دیالوگ‌ها یا ترتیب آنها را تعیین کردند - ممکن است، اما شواهد اندک هستند و نمی‌توانیم مطمئن باشیم که همراهان افلاطون خود را به هر یک از این فعالیت‌ها مشغول کرده‌اند. Ge استدلال می‌کند که تنها شرط لازم برای نسخه آکادمیک، «تعیین ترکیب» مجموعه‌ای از متون افلاطون است – چیزی که امروزه «قانون» نامیده می‌شود. حداقل کاری که یک ویراستار یک مجموعه فلسفی باید انجام دهد این است که «آثاری را که حاوی افکار و معانی مناسب نویسنده هستند از آثاری که این افکار و معانی را ندارند متمایز کند». چنین تعهدی محدود به بررسی تألیف نیست. در واقع، اگر آموزه‌ای در یک متن خاص واقعاً افلاطونی تلقی می‌شد، اهمیت چندانی نداشت که چه کسی آن را نوشته است. به این ترتیب، برخی از دیالوگ‌هایی که ما اکنون جعلی می‌دانیم، راه خود را در مجموعه پیدا کردند.

The extent to which ancient writers, editors, scribes, and scholars intervened into texts is also discussed in Olga Alieva’s chapter, “Theory of Revision Revisited, with a Note on the Philebus”. Drawing on the evidence concerning the practices of revising texts in antiquity, she notes that such a genre as hypomnemata was particularly liable to revisions made both by third parties and by authors themselves. While the label hypomnema in Plato is not yet a fixed genre designation, his use of the term already develops the connotations of philosophic fluidity against the sophistic stability of a syngramma. Plato regularly uses the term hypomnema in connection with his own dialogues, and there is nothing to suggest that he considered them as definitive and fixed. But it is one thing to say that Plato’s texts could plausibly be revised, and another to establish the fact of revision. Taking Philebus as her test-case, Alieva highlights some compositional oddities of the dialogue and offers stylometric data in support of its revision.

میزان مداخله نویسندگان، ویراستاران، کاتبان و محققان باستانی در متون نیز در فصل اولگا آلیوا، «تئوری تجدید نظر مجدد، با یادداشتی در مورد فیلبوس» مورد بحث قرار گرفته است. او با تکیه بر شواهد مربوط به شیوه‌های بازنگری متون در دوران باستان، خاطرنشان می‌کند که ژانری مانند هیپومنماتا [حافظه‌های جنبی] به‌ویژه در معرض تجدیدنظرهایی بود که هم توسط اشخاص ثالث و هم توسط خود نویسندگان انجام می‌شد. در حالی که برچسب Hypomnema در افلاطون هنوز یک ژانر ثابت نیست، استفاده او از این اصطلاح در حال حاضر مفاهیم سیالیت فلسفی را در برابر ثبات سوفسطایی یک هم‌نگار توسعه می‌دهد. افلاطون مرتباً اصطلاح هیپومنما را در ارتباط با دیالوگ‌های خود به کار می‌برد و هیچ چیزی وجود ندارد که نشان دهد او آنها را قطعی و ثابت می‌دانست. اما این یک چیز است که بگوییم متون افلاطون می‌توانند به طور قابل قبولی تجدید نظر شوند و اثبات واقعیت تجدید نظر چیز دیگری است. با در نظر گرفتن Philebus به عنوان مورد آزمایشی خود، Alieva برخی از عجیب و غریب ترکیب دیالوگ را برجسته می‌کند و داده‌های سبک سنجی را در حمایت از بازبینی آن ارائه می‌دهد.

While the idea of using quantitative methods for detecting revision is an obvious, and by no means a new one, in Platonic scholarship stylometry has been traditionally used with a view primarily to build up a picture of the chronology of composition of Platonic works, and to establish authorship. The abilities of modern computational methods and tools are carefully inspected by Harold Tarrant in his “Traditional and Computational Methods for Recognizing Revisions”; he is one of the first Platonic scholars to use stylometry for questions of revision, not only date or authenticity. While unconscious style can certainly be relied on to alert us to the presence of later revisions and additions, Tarrant maintains that many stylistic features, such as the avoidance of hiatus, reflect Plato’s or his editors’ conscious decisions, and must be handled with great care. Multivariate analysis of routine vocabulary proves to be one of the most effective stylometric tools, but even here one has to take into account any special stylistic features that Plato may have sought in a given passage, and in particular differences of genre and register. Tarrant illustrates the possibilities and the pitfalls of stylometry by taking a close look at differences of style within Plato’s Gorgias, the third longest dialogue and one whose revision was once suspected also by Thesleff.

در حالی که طرح استفاده از روش‌های کمی برای تشخیص بازبینی، امری بدیهی و به هیچ وجه جدید نیست، در پژوهش افلاطونی، سبک‌سنجی به طور سنتی عمدتاً برای ساختن تصویری از گاه‌شماری ترکیب آثار افلاطونی، و تألیف را ایجاد کند. توانایی‌های روش‌ها و ابزارهای محاسباتی مدرن توسط هارولد تارانت در «روش‌های سنتی و محاسباتی برای تشخیص تجدیدنظرها» به دقت بررسی شده است. او یکی از اولین محققان افلاطونی است که از سبک‌سنجی برای پرسش‌های بازنگری و نه تنها تاریخ یا صحت استفاده کرد. در حالی که مطمئناً می‌توان به سبک ناخودآگاه برای آگاه ساختن ما نسبت به وجود تجدید نظرها و اضافات بعدی اعتماد کرد، تارانت معتقد است که بسیاری از ویژگی‌های سبکی، مانند اجتناب از وقفه، منعکس کننده تصمیمات آگاهانه افلاطون یا ویراستاران او است و باید با دقت فراوان در مورد آنها رفتار کرد ثابت می‌کند که تحلیل چند متغیره واژگان روتین یکی از مؤثرترین ابزارهای سبک‌سنجی است، اما حتی در اینجا نیز باید ویژگی‌های سبکی خاصی را که افلاطون ممکن است در یک قطعه معین جستجو کرده است، و به‌ویژه تفاوت‌های ژانر و ثبت را در نظر گرفت. تارانت با نگاهی دقیق به تفاوت‌های سبک در گورجیاس افلاطون، که سومین گفت‌وگوی طولانی‌تر است و زمانی که تسلف به تجدیدنظر آن مشکوک بود، احتمالات و مشکلات سبک‌سنجی را نشان می‌دهد.

Revision of Plato’s dialogues was discussed long before computational methods took the stage; in fact, Crantor of Soli, one of the last “Old Academics” before Arcesilaus’ sceptical turn, probably knew of several versions of Plato’s Timaeus. Kilian Fleischer, in “Crantor of Soli as an Early Witness to a Revision of the Timaeus?” analyses an intriguing passage in Proclus’s commentary on Plato’s Timaeus, where Proclus refers to Crantor of Soli with regard to the information that Plato revised or modified the Timaeus (and perhaps Critias) by adding a reference to the Egyptians in his Atlantis tale, or even by adding the tale itself, after he had been accused of plagiarism. If correct, this reading would mean that Crantor is our earliest witness to a modification of the Timaeus, but we cannot be sure whether he exploited an independent written or oral tradition, or perhaps made the story up based on his own exegesis of the Timaeus.

بازنگری دیالوگ‌های افلاطون مدت‌ها قبل از اینکه روش‌های محاسباتی وارد صحنه شوند مورد بحث قرار گرفت. در واقع، کرانتور سولی، یکی از آخرین «آکادمیک‌های قدیمی» قبل از چرخش شک‌آمیز آرسیلاوس، احتمالاً نسخه‌های مختلفی از تیمائوس افلاطون را می‌شناخت. کیلیان فلیشر، در «کرانتور سولی به‌عنوان یک شاهد اولیه برای تجدیدنظر در تیمائوس؟» بخش جالبی را در تفسیر پروکلوس بر تیمئوس افلاطون تحلیل می‌کند، جایی که پروکلوس با توجه به اطلاعاتی که افلاطون با اضافه کردن اشاره‌ای به مصریان در داستان آتلانتیس خود، یا حتی توسط تیمائوس، تیمائوس (و شاید کریتیاس) را اصلاح یا اصلاح کرده است، به کرانتور سولی اشاره می‌کند. پس از اینکه او به سرقت ادبی متهم شد، خود داستان را اضافه کرد. اگر درست باشد، این خوانش به این معنی است که کرانتور اولین شاهد ما برای تغییر تیمائوس است، اما نمی‌توانیم مطمئن باشیم که آیا او از یک سنت مکتوب یا شفاهی مستقل بهره‌برداری کرده است یا شاید داستان را بر اساس تفسیر خودش از تیمائوس ساخته است.

Whatever ancient Platonists thought on the possibility of revision, they definitely held that Plato’s views were consistent throughout all philosophical domains, and regarded his work as unitary. This is certainly the case of Antiochus of Ascalon, whose role in the initiation of the dogmatic turn is assessed by Georgia Tsouni in “Reading the Platonic Corpus in the Late Hellenistic Period: Antiochus and Alcibiades 1”. For Antiochus, not only the Platonic corpus as such, but the whole subsequent Academic tradition, from Speusippus down to Polemo, represents a historical and doctrinal unity. The view that Plato should be read in the light of his successors had consequences for Antiochus’ attitude to the Platonic corpus: he was less interested in what was written by Plato’s own hand, and approached the texts “in a more inclusive fashion”, assuming that even collaborative texts could contain genuine expressions of Platonic doctrines. This might potentially explain the inclusion of texts that are now believed to be spurious, dubious, or “semi-authentic” into the corpus. The Alcibiades 1, read with a Stoic and a Peripatetic agenda in mind, came to be regarded as an authoritative expression of Platonic ethics. Drawing on the Antiochean account of Piso in Cicero’s De Finibus 5, Tsouni’s chapter offers valuable insights into the obscure early period of Platonic “dogmatisation” and into attitudes towards the Platonic corpus in the pre-Thrasyllan era.

افلاطون گرایان باستان هر چه درباره امکان بازنگری فکر می‌کردند، قطعاً معتقد بودند که دیدگاه‌های افلاطون در تمام حوزه‌های فلسفی سازگار است و کار او را واحد می‌دانستند. این قطعاً مورد آنتیوخوس اسکالن است، که نقش او در آغاز چرخش جزمی توسط جورجیا تسونی در «خواندن مجموعه افلاطونی در اواخر دوره هلنیستی: آنتیوخوس و آلکیبیادس 1» ارزیابی شده است. از نظر آنتیوخوس، نه تنها مجموعه افلاطونی، بلکه کل سنت آکادمیک بعدی، از اسپئوسیپوس تا پولمو، نمایانگر یک وحدت تاریخی و اعتقادی است. این دیدگاه که افلاطون باید در پرتو جانشینانش خوانده شود، پیامدهایی برای نگرش آنتیوخوس به مجموعه افلاطونی داشت: او کمتر به آنچه توسط خود افلاطون نوشته شده بود علاقه مند بود، و با فرض اینکه به متون «به شکلی فراگیرتر» نزدیک شد. حتی متون مشترک نیز می‌توانند حاوی بیانی واقعی از آموزه‌های افلاطونی باشند. این ممکن است به طور بالقوه گنجاندن متونی را که اکنون تصور می‌شود جعلی، مشکوک یا «نیمه معتبر» هستند در مجموعه توضیح دهد. الکیبیادس 1 که با برنامه رواقی و مشاء در ذهن خوانده شد، به عنوان بیان معتبر اخلاق افلاطونی تلقی شد. فصل تسونی با تکیه بر روایت انطاکیه‌ای از پیسو در سیسرو در De Finibus 5، بینش‌های ارزشمندی را در مورد دوره مبهم اولیه «دگم سازی» افلاطونی و نگرش‌ها نسبت به پیکره افلاطونی در دوران پیش از تراسیلان ارائه می‌دهد.

Not every reader in antiquity would share Antiochus’ optimism concerning symphony between Plato and Aristotle, but as the most important early reader of Plato, Aristotle did influence the way Plato was read in antiquity, being responsible, inter alia, for what counts as “Socratic” and “Platonic” in the literature, and thus shaping later readers’ views on the corpus. In his “Aristotle as a Source and Critic of Plato’s Philosophy” George Karamanolis offers a comprehensive account of Aristotle’s views on Plato’s doctrines and methods. His starting point is that Aristotle distinguishes between Plato’s and Socrates’ views or doctrines; Aristotle criticises, for instance, Socrates for identifying virtue with knowledge and for denying the possibility of incontinence, the implication being that this was not Plato’s position. This hermeneutic move proved useful for later Platonists, Antiochus among them, who wanted to do away with ostensible inconsistencies in the corpus and to establish a canon of dialogues expressing Plato’s, not Socrates’, views. Even more importantly, Aristotle’s criticism of Plato’s doctrines determined, for centuries to come, what these doctrines were, at the same time, implying that not all of them were fixed in written form.

هر خواننده‌ای در دوران باستان با خوش بینی آنتیوخوس در مورد سمفونی بین افلاطون و ارسطو موافق نیست، اما ارسطو به عنوان مهمترین خواننده اولیه افلاطون، بر نحوه خوانش افلاطون در دوران باستان تأثیر گذاشت و از جمله مسئول آنچه به عنوان «سقراطی» "و "افلاطونی" در منابع به حساب می‌آید، بود و در نتیجه شکل دادن به دیدگاه خوانندگان بعدی در مورد پیکره. جورج کارامانولیس در کتاب «ارسطو به مثابه منبع و منتقد فلسفه افلاطون» گزارشی جامع از دیدگاه‌های ارسطو درباره آموزه‌ها و روش‌های افلاطون ارائه می‌کند. نقطه شروع او این است که ارسطو بین دیدگاه‌ها یا آموزه‌های افلاطون و سقراط تمایز قائل می‌شود. به عنوان مثال، ارسطو از سقراط انتقاد می‌کند که فضیلت را با دانش یکی می‌داند و امکان بی اختیاری را انکار می‌کند، به این معنا که این موضع افلاطون نبوده است. این حرکت هرمنوتیکی برای افلاطون‌های بعدی، از جمله آنتیوخوس، مفید بود، که می‌خواستند تناقضات ظاهری موجود در مجموعه را از بین ببرند و قواعدی از گفت‌وگوها را بیان کنند که نظرات افلاطون و نه سقراط را بیان می‌کرد. مهم‌تر از آن، نقد ارسطو از آموزه‌های افلاطون، برای قرن‌های آینده مشخص کرد که این آموزه‌ها چیستند، در عین حال، به این معنا که همه آنها به صورت مکتوب ثابت نشده بودند.

Aristotle’s allusions to “unwritten doctrines” and oral discussions within the Academy make it especially tempting to discover the “real” Plato behind the play of his characters. Platonic letters, a corpusculum within our corpus, are the only documents where we might hope to find Plato’s first-person utterances, but here, as Filippo Forcignanò and Stefano Martinelli Tempesta remind us in their “Comparing Corpora, Rethinking Authenticity: Why are Platonic Letters ‘Platonic’?”, we are on an extremely slippery ground. Scholarly disputes concerning authenticity of separate letters in our corpus have a long history, and one source of disagreement lies in different approaches to what counts as “authenticity” and what counts as a criterion of authenticity. As Friedländer said, “you cannot prove that Plato wrote the Symposium”, and in many cases we must be content with the fact that a text was included in the corpus under the Academy’s supervision and contains no obvious “historiographical errors, chronological absurdities or philosophical theories that certainly belong to a later time”.

اشارات ارسطو به «آموزه‌های نانوشته» و بحث‌های شفاهی در آکادمی، کشف افلاطون «واقعی» در پشت بازی شخصیت‌هایش را وسوسه‌انگیز می‌کند. نامه‌های افلاطونی، مجموعه‌ای در مجموعه ما، تنها اسنادی هستند که ممکن است امیدوار باشیم گفته‌های اول شخص افلاطون را پیدا کنیم، اما در اینجا، همانطور که فیلیپو فورسیگنانو و استفانو مارتینلی تمپستا در «مقایسه پیکره‌ها، بازاندیشی در اصالت: چرا حروف افلاطونی «افلاطونی»؟ هستند» به ما یادآوری می‌کنند ما در زمینی بسیار لغزنده هستیم. اختلافات علمی در مورد صحت حروف جداگانه در مجموعه ما سابقه طولانی دارد و یک منبع اختلاف در رویکردهای مختلف در مورد آنچه به عنوان "اصالت" به حساب می‌آید و آنچه به عنوان معیار اصالت به حساب می‌آید نهفته است. همانطور که فریدلندر گفت: "شما نمی‌توانید ثابت کنید که افلاطون سمپوزیوم را نوشته است" و در بسیاری از موارد ما باید به این واقعیت بسنده کنیم که متنی تحت نظارت آکادمی در مجموعه گنجانده شده است و حاوی "اشتباهات تاریخی، مهملات زمانی یا نظریات فلسفی" آشکار نیست که مسلماً متعلق به زمان‌های بعدی است.

Moreover, in the case of at least Epistle 8, as the authors demonstrate, we have papyrological evidence confirming its early provenance (before mid-third century BCE); and this suffices to claim an early provenance for Epistle 7 as well. This is not to say that letters (some of them) were written by Plato’s hand, but that they belong to a milieu that was “ideologically and chronologically” close to the author, as it is also the case with other epistolographic corpora, those of Isocrates and Demosthenes.

علاوه بر این، در مورد حداقل نامه 8، همانطور که نویسندگان نشان می‌دهند، ما شواهد پاپیروولوژیکی داریم که منشأ اولیه آن را تأیید می‌کند (قبل از اواسط قرن سوم قبل از میلاد). و این برای ادعای منشأ اولیه برای رساله 7 نیز کافی است. این بدان معنا نیست که نامه‌ها (برخی از آنها) به دست افلاطون نوشته شده‌اند، بلکه به محیطی تعلق دارند که «از نظر ایدئولوژیک و زمانی» به نویسنده نزدیک بوده است، همانطور که در مورد دیگر مجموعه‌های معرفت‌شناسی، آنهایی که ایزوکراتس و دموستنس.

Referring to Thesleff’s concept of semi-authenticity, the authors conclude:

“…What is certain is that the ‘either-or logic’ which Thesleff talks about is inapplicable to the issue of the authenticity of the texts we are dealing with here. It is incredibly naïve to think that either Plato wrote a text, or this same text is spurious”. As the reader will have seen, the pseudo-dichotomy questioned by Thesleff is central to the whole volume, which the editors hope fulfills its modest aim in developing a more nuanced, if complex, idea of the Platonic corpus. Both separate texts and the corpus as a whole were subject to creative transformations within and beyond the Academy. Plato himself provided an example, being first to revise his own texts and to discover that the unchanging written word is an imperfect medium for the ever-unfolding philosophical discourse.

نویسندگان با اشاره به مفهوم نیمه اصالت تسلف نتیجه می‌گیرند:

«...آنچه مسلم است این است که «منطق یا این یا آن» که تسلف از آن صحبت می‌کند، برای موضوع صحت متن‌هایی که در اینجا با آن سروکار داریم، قابل اجرا نیست. این بسیار ساده لوحانه است که فکر کنیم یا افلاطون متنی نوشته است یا همین متن جعلی است. همانطور که خواننده خواهد دید، شبه دوگانگی مورد سوال Thesleff در کل جلد اصلی است، که ویراستاران امیدوارند که هدف کوچک خود را در ایجاد طرحی ظریف‌تر، اگر چه پیچیده‌تر، از پیکره افلاطونی محقق کند. هم متون مجزا و هم مجموعه به طور کلی دستخوش تحولات خلاقانه در داخل و خارج از آکادمی بودند. خود افلاطون مثالی ارائه کرد و اولین بار بود که در متون خود تجدید نظر کرد و کشف کرد که کلام مکتوب تغییرناپذیر رسانه ناقصی برای گفتمان فلسفی همیشه در حال آشکار شدن است.

This must have encouraged the revision of old dialogues and production of new ones, which, on the modern view, are not “genuine” Plato, even if produced in good faith. Yet Plato himself, as far as we can judge, believed that his authentic offspring were to be found in the minds of those who had listened to him in the right spirit, and not so much in the lifeless writings he produced. If so, then would the occasional input from his genuine pupils have made those allegedly lifeless writings any less genuine on Plato’s own criteria?

این باید بازنگری دیالوگ‌های قدیمی و تولید دیالوگ‌های جدید را تشویق کرده باشد، که از نظر مدرن، افلاطون «اصیل» نیستند، حتی اگر با حسن نیت تولید شده باشند. با این حال، خود افلاطون، تا آنجا که می‌توانیم قضاوت کنیم، بر این باور بود که فرزندان اصیل او را باید در ذهن کسانی یافت که با روحیه درست به او گوش داده بودند، و نه در نوشته‌های بی‌جانی که او تولید کرد. اگر چنین است، پس آیا نظرات گاه و بیگاه شاگردان اصیل او باعث می‌شود آن نوشته‌های ظاهراً بی‌جان بر اساس معیارهای خود افلاطون کمتر واقعی شود؟

This is a question impossible to answer with certainty, but it is worth reflecting on, which is exactly what this volume does. This is not to say, however, that the whole corpus is a product of institutional collaboration rather than a creation of a sole genius (which might be another naïve dichotomy, if one considers the essentially dialogical character of Plato’s philosophy). Plato’s followers mainly saw their own philosophy as a development or interpretation of Plato’s intuitions, so this “collaboration” was hardly symmetrical: for the school, Plato remained a philosophical tuning fork for everything that was produced under his name.

این سؤالی است که نمی‌توان با قطعیت به آن پاسخ داد، اما ارزش تأمل دارد، دقیقاً همان کاری که این جلد انجام می‌دهد. با این حال، این بدان معنا نیست که کل مجموعه محصول همکاری نهادی است تا خلق یک نابغه یگانه (که ممکن است دوگانگی ساده لوحانه دیگری باشد، اگر خصلت اساساً دیالوگى فلسفه افلاطون را در نظر بگیریم). پیروان افلاطون عمدتاً فلسفه خود را توسعه یا تفسیر شهود افلاطون می‌دانستند، بنابراین این «همکاری» به سختی متقارن بود: برای مکتب، افلاطون یک چنگال تنظیم فلسفی برای همه چیزهایی بود که به نام او تولید می‌شد.

Both in discussing the making of the corpus and the elusive meaning of “Platonic” in its title, the editors and authors benefitted from Thesleff’s wide-ranging and insightful research, and we use this opportunity to gratefully offer him this volume as a token of our admiration and reverence.

ویراستاران و نویسندگان هم در بحث در مورد ساخت مجموعه و هم در مورد معنای مبهم «افلاطونی» در عنوان آن، از تحقیقات گسترده و روشنگرانه تسلف بهره‌مند شدند و ما از این فرصت استفاده می‌کنیم تا این جلد را به نشانه تحسین و احترام خود به او تقدیم کنیم.

Olga Alieva

Debra Nails

Harold Tarrant

2023

some bibliographies:

G. Teichmüller, Literarische Fehden im vierten Jahrhundert vor Christus, 2 vols., Breslau 1881‒1884.

H. Thesleff, Studies in the Styles of Plato, Acta Philosophica Fennica 20, Helsinki 1967. Reprinted in: Thesleff 2009, 1–142.

—, The Date of the Pseudo-Platonic Hippias Major, in: Arctos 10 (1976), 105–117.

—, The Interrelation and Date of the Symposia of Plato and Xenophon, in: BICS 25 (1978), 157‒170.

—, Platonic Chronology, in: Phron. 34 (1989), 1–26.

—, Studies in Platonic Chronology, Commentationes Humanarum 70, Helsinki 1982. Reprinted in: Thesleff 2009, 143–382.

—, Theaitetos and Theodoros, in: Arctos 24 (1990), 147–159. Reprinted in: Thesleff 2009, 509–518.

—, The Early Version of Plato’s Republic, in: Arctos 31 (1997), 149–174. Reprinted in: Thesleff 2009, 519–540.

—, Studies in Plato’s Two-Level Model, Commentationes Humanarum Litterarum 113, Helsinki 1999. Reprinted in: Thesleff 2009, 383–508.

—, Plato and His Public, in: B. Amden et al. (eds.), Noctes Atticae: 34 Articles on Graeco-Roman Antiquity and its Nachleben, Copenhagen 2002. Reprinted in: Thesleff 2009, 541–550.

—, A Symptomatic Text Corruption: Plato, Gorgias 448a5, in: Arctos 37 (2003), 251–257. Reprinted in: Thesleff 2009, 551–556.

—, Platonic Patterns: A Collection of Studies, Las Vegas 2009.

—, The Laches and Joint Search Dialectic, in: J.L. Fink (ed.), The Development of Dialectic from Plato to Aristotle, Cambridge 2012, 138–157.

—, Pivotal Play and Irony in Platonic Dialogues, in: Arctos 51 (2017), 179–220.

E.A. Duke / W.F. Hicken / W.S.M. Nicoll / D.B. Robinson / J.C.G. Strachan (eds.), Platonis Opera, Tomus 1, OCT, Oxford 1995.

J. Burnet (ed.), Platonis Opera, 5 vols., Oxford, 1900–1907.